Daar staan we, met zijn tweeën voor een roodgelakte deur in het centrum van Tilburg. Statige huizen, een winkeltje met handgemaakte zeepjes en papa's en mama's met designkinderwagens: het cliché van Tilburg als arbeidersstad geldt hier niet.
Auteur: Ismay Kieskamp
Een beetje zenuwachtig druk ik op de bel. Naast me staat Tyas, een jongen van 22 met bruine krullen en een hippe bril. Hij heeft zich twee weken geleden aangesloten bij GroenLinks ("Want Trump, dat moeten we zien te voorkomen in Nederland") en doet vandaag voor het eerst mee met een huis-aan-huisactie. Net als ik. Met acht mensen gaan we vandaag langs de deuren om te inventariseren hoe mensen over GroenLinks denken. We zijn bewapend met een vragenlijst-app, een winddicht jack in onvervalst GroenLinks-groen, en de nodige aanmoediging van ervaren deurgangers.
"Ze zijn niet thuis," zegt Tyas, want inmiddels staan we al een goede minuut voor de rode deur. "Helaas." Gelukkig heeft de brievenbus geen nee/nee sticker, dus ik duw er een folder in voor we naar een ander tweetal lopen om te zien hoe zij het doen. "Dit meen je niet!" zegt Tyas en hij bonkt me op mijn schouder. "Daar, is dat nou Guus Meeuwis?" Ik verrek mijn nek om te zien waar hij naar kijkt en inderdaad, even verderop staat een lange, krullerige man met bril in de deuropening. "Geen idee, hij lijkt er wel op!" fluister ik. Evelien, de vrouw die ons begeleidt vandaag, schudt haar hoofd terwijl ze naar ons toe loopt. "Nee jongens, dat is zijn broer."