De ondersteuning van europarlementariërs gaat verder dan het schrijven van een opzet voor een speech, het boeken van een hotel en het adviseren over asielwetgeving, diertransporten of buitenlands beleid. Ondersteuning van europarlementariërs betekent ook het geven van ongevraagde complimentjes net voor ze een podium op moeten. Het betekent voorkomen dat ze in campagnetijd vergeten te eten en dreigen flauw te vallen. Dus boterhammen in de tas. En soms, maar zeker niet altijd, commentaar op kleding of haardracht uiten.
Het zijn allerlei secundaire taken waar tijdens de kennismakende sollicitatie gesprekken niet over gerept wordt, maar die in de praktijk wel tot het pakket blijken te horen. Ik heb ze met liefde gedaan en vind dat het pallet aan taken - buiten de core-business van mijn functie als internetredacteur – charme, verbreding en diepgang geven aan mijn werk voor de GroenLinks-delegatie in Brussel.
Het meest letterlijke en leukste ondersteunende klusje dat ik gedaan heb, was tijdens een fietstocht van Brussel naar Straatsburg in de nazomer van 2003. Ter promotie van de fiets pakte een aantal europarlementariërs en assistenten hun stalen ros om de 480 kilometer naar de Franse vergaderzaal op de tweewieler af te leggen. Terwijl ik op de derde dag met Kathalijne achterin het peloton – dat reeds ver uit ons gezichtsveld was weggefietst – reed, belde Radio 1.
De journalist wilde een kort interview met mevrouw Buitenweg live op Radio 1 over de actie. 'Nu? Ja hoor, dat kan prima', leefde Kathalijne op van het zadel van de voor de gelegenheid geleende fiets. We fietsten inmiddels alweer een dik half uur bergopwaarts. Gedurende het interview nam haar snelheid dusdanig af dat die in sur place dreigde over te gaan. En terwijl Kathalijne doorging met haar promotiepraat over de fiets als vervoermiddel, zonder blijk te geven van stramme spieren in de ochtend en zere billen in de avond, zette ik mijn hand op haar rug en duwde haar de Luxemburgse Ardennen over. We waren alle twee in euforische stemming toen we fietsend bij het Europees Parlement aankwamen, als een van de weinige vrouwen in het peloton, en we konden in Straatsburg alle twee die week in Straatsburg niet meer zitten.
Dat het schrijven van nieuwsberichten, artikelen en het verzorgen van het Europese gedeelte van de GroenLinks-website tot mijn takenpakket zou horen, begreep ik bij mijn sollicitatie voor deze baan in 2000. Maar dat het ook het bergopwaarts voortduwen van een europarlementariër op een geleende fiets met vijf versnellingen kon betekenen, realiseerde ik me in augustus 2003. Aan al dit moois komt een einde, nu ik per 1 september nieuwe wegen insla en een andere internetredacteur voor GroenLinks in Brussel aan de slag gaat. Geen idee of die goed kan fietsen.