Column: Bart Staes
Iedereen weet dat de transnationale delegatie Groen!/GroenLinks de meest sportieve parlementsleden van het Parlement herbergt. Kathalijne jogt zich elke ochtend minstens een uur suf en Joost is de fortuinlijke organisator van de kamerbrede "Allianz gegen Franz".
Naar verluidt is Joost de wereldbekerfinale voetbal van '74 nooit te boven gekomen en probeert hij nu Franz Beckenbauer een flinke loer te draaien ten voordele van de voormalige Franse stervoetballer Michel Platini. Beckenbauer is voorzitter van de rijke Duitse club Bayern München en heeft zich in het verleden negatief uitgelaten over deelname aan de Champions League door 'kleinere clubs'. Platini wil juist de macht van de rijke clubs inperken om ook minder kapitaalkrachtige clubs weer een kans te geven in het Europese topvoetbal.
Mijn twee GroenLinkse collega's zijn ook de initiatiefnemers van het masochistische idee om eind juni van Brussel naar Straatsburg te fietsen. Of ze zich daar erg sympathiek mee maken is de vraag maar als transnationale delegatiegenoot ben ik uiteraard solidair.
Vijfhonderd kilometer op de fiets. Ter voorbereiding daagden mijn zoons en hun vrienden me de dag na de Ronde van Vlaanderen - die wielerwedstrijd waar niet Erik Dekker maar een zekere Tom Boonen won - uit een deel van het Rondeparcours te fietsen. Vier dagen fietsen met vier beresterke pubers. Dag één: Antwerpen-Geraardsbergen, 115 kilometer. Vervolgens het Rondeparcours met op de derde dag het zware werk: de laatste 60 kilometer van de finale. Het Foreest, de Berendries, de Valkenberg, Parike, de Muur van Geraardsbergen en de Bosberg, zuchtend en zwetend volgde ik het spoor van de vier jonge veulens.
We logeerden in de jeugdherberg van Geraardsbergen. Daar ontmoette ik ook een 57-jarige Nederlandse ambtenaar die aan het stappen was naar Santiago de Compostella. We raakten vrij snel aan de praat en binnen de kortste keren hadden we het over de negatieve gevolgen van het te felle doordrijven van de principes van competitiviteit, liberalisering en privatisering. De man had geen goed woord over voor de Nederlandse aanpak inzake het openbare vervoer. Hij hekelde met veel kennis van zaken de manier waarop de NS de zaken tegenwoordig runt. Openhartig praatte hij over de problemen in de Nederlandse maatschappij. Ik heb het hem nooit kunnen vragen maar toch had ik de indruk dat hij, net zoals mijn lievelingsauteur Geert Mak, ook lid zou kunnen worden van GroenLinks.
De dag erop fietste ik de 115 kilometer terug naar Antwerpen met een mooi gemiddelde van 28 kilometer per uur. Kathalijne en Joost zijn gewaarschuwd: om in Straatsburg per fiets te raken is de trapfrequentie belangrijker dan elke “Allianz gegen Franz”.