Corinne Ellemeet voerde vandaag haar eerste debat als Tweede Kamerlid van GroenLinks over de kwaliteit van de verpleeghuiszorg. Lees hier haar maidenspeech
Vz, als je als kamerlid aan de slag mag dan doe je dat vanuit de politieke opdracht van je partij. Maar je doet dat ook altijd met een eigen, meer persoonlijke missie. Zo heb ik mij voorgenomen niet te zwichten voor de Haagse reflex. De reflex van politiek Den Haag om snel, zo snel mogelijk, en zogenaamd zeer daadkrachtig te reageren op een incident. Die reactie bestaat dan vaak uit maatregelen om de controle over wat zich ergens afspeelt te vergroten, door nieuwe regels en nieuwe verantwoordingssystemen.
Deze Haagse reflex pakt een probleem niet bij de wortel aan, kijkt niet naar de óórzaken, en zadelt de betrokken mensen en instellingen vaak op met nóg meer problemen, nóg meer bureaucratie. Bovendien ondermijnt deze Haagse reflex ook nog eens het vertrouwen van mensen in de politiek.
Vz, Dat fenomeen is kenmerkend voor de manier waarop de afgelopen 10 jaar, zo niet langer, met de verpleeghuizen is omgegaan. Er is over de ruggen van heel veel ouderen heen politiek bedreven. Dat is des te schrijnender omdat de analyses er wel waren! De Inspectie heeft rapport na rapport geschreven over de gebrekkige kwaliteit van zorg voor ouderen. En toch is hier veel te weinig mee gedaan.
Hoe kan het dat er niet veel eerder is ingezet op duidelijke kwaliteitsnormen?
Hoe kan het dat er niet veel eerder is ingezet op betere opleidingen voor verpleeghuispersoneel?
En hoe kan het dat er wordt geaccepteerd dat een groot deel van het budget wegsijpelt naar leningen, salarissen en bureaucratie?
En dan heb ik nog een onderliggende vraag: hoe kan het dat VWS de inhoudelijke kritiek van de Inspectie zo vaak naast zich heeft neergelegd? Kan de IGZ vanuit haar huidige financieel afhankelijke positie van VWS wel een effectief kritische positie innemen ten opzichte van het beleid?
Kortom, dit kan zo niet langer. Er moet worden ingegrepen door de staatssecretaris. Het probleem moet bij de wortels worden aangepakt. Wij staan gezamenlijk voor die opgave. Het opleidingsniveau moet omhoog. Het personeel moet de ruimte hebben om zich echt over deze ouderen te ontfermen. Cliëntenraden moeten een steviger positie krijgen en betere escalatiemogelijkheden hebben als zij zich niet gehoord voelen. Ook is het belangrijk om de ervaringen van goed lopende verpleeghuizen breder te delen.
Vz, Als ik de plannen van de staatssecretaris lees over het verbeteren van de kwaliteit dan ga ik een heel eind mee met zijn probleemanalyse. Maar als het gaat om het aandragen van oplossingen dan draait hij toch weer om de hete brei heen. Simpelweg concluderen dat ‘een goed samenspel van alle betrokkenen’ zal leiden tot een verbetering van de zorg is niet afdoende. De acute crisis in meerdere verpleeghuizen, waarvan ik de afgelopen dagen weer de meest schrijnende voorbeelden heb gehoord, vraagt om een scherpere aanpak.
Hoeveel is het wegnemen van de ondermaatse zorg de staatssecretaris waard? Is de staatssecretaris bereid hiervoor de nodige budgettaire consequenties te nemen? Ik besef mij terdege dat de problematiek complex is maar dat is reden te meer om man en paard te noemen. Wat wil de staatssecretaris aan resultaten geboekt hebben voor het eind van volgend jaar voor de verpleeghuizen. Waar mogen wij hem op afrekenen en waar kunnen wij hem bij helpen? Ik hoor het graag. Dankuwel.