Hoe is het om als Turkse Nederlander op te groeien in Nederland? Antropoloog Sinan Çankaya schreef er een boek over: Mijn ontelbare identiteiten. Hoe ga je om met het vormen van je eigen identiteit als iedereen om je heen je een bepaalde richting op duwt? En hoe duw je terug? Jesse Klaver en Sinan Çankaya gaan erover in gesprek in de nieuwe aflevering van de podcast Jesse&.
Het hele gesprek met Jesse Klaver en Sinan Çankaya is nu te beluisteren in de nieuwe aflevering van Jesse&.
Luister hier:
? Spotify
? Apple Podcasts
Mijn ontelbare identiteiten begint met een anekdote over Sinan’s oude geschiedenis docent, Nico Konst. Nico was in de jaren 80 de tweede man van de extreemrechtse partij Centrum Democraten. Van hem kreeg Sinan al snel te horen dat hij als Turk niks zou bereiken in zijn leven.
Sinan is in Nederland geboren, maar als hij kritische teksten over Nederland schrijft is hij ‘een Turk’. Tegelijkertijd, als hij kritische teksten schrijft over Turkije, is hij een landverrader en een nep-Turk. Te Turks om Nederlander te zijn, maar te kaas om een Turk te zijn dus, zegt Jesse.
Ook Jesse ervaart deze tweestrijd de laatste jaren steeds meer. Zijn woorden worden in twijfel gebracht; alsof zijn Marokkaanse achtergrond zou zorgen voor een geheime agenda. Het gaat niet meer over de inhoud, maar om de etnische identiteit. Opgevoed als ‘wereldburger’ trok Jesse zich vroeger niet zoveel van deze opmerkingen aan.
Maar toen Jesse zijn Marokkaanse familie leerden kennen besefte hij dat deze uitspraken niet alleen over hem gaan, maar over hele groepen bij wie de identiteit in twijfel wordt getrokken. Wat bij hem gebeurt, gebeurt overal. Hij leerde van zijn neefjes hoe ongelofelijk moeilijk het is om op te groeien als een Marokkaanse Nederlander en begreep: dit is geen persoonlijk probleem, maar dat van een systeem.
Sinans anekdote over zijn geschiedenisdocent staat symbool voor dat systematische probleem. Jongeren met een migratieachtergrond krijgen nog steeds een lager schooladvies, ze krijgen nog steeds minder makkelijk stageplaatsen, en er is nog steeds arbeidsdiscriminatie. Daar is de afgelopen jaren in de politiek helemaal niks aan gedaan.
