Waarschuwingen tegen de gevaren van roken moeten veel duidelijker op de sigarettenpakjes worden vermeld. Alexander de Roo over de herziening van Europese richtlijnen over presentatie en verkoop van tabaksproducten.

Kathalijne Buitenweg over de ondoorzichtige financiering van nucleaire installaties.

Productie, presentatie en verkoop van tabaksproducten.

Bijdrage in debat op 13 juni 2000 van:

De Roo (Verts/ALE). - Voorzitter, collega's, dames en heren, laat ik beginnen met Jules Maaten een compliment te geven voor een uitstekend verslag. Roken is een gevaarlijke gewoonte die zelfs niet-rokers schaadt maar uiteindelijk ben ik libereraal genoeg om te zeggen dat iedereen uiteindelijk zelf moet beslissen of hij of zij sigaretten rookt of hasj gebruikt of alcohol drinkt of wat dan ook. Maar het is wel de taak van de overheid de verslaafden en andere burgers te wijzen op de schadelijke gevolgen. Dan werkt het huidige, piepkleine etiketje van tien procent niet. Veel grotere waarschuwingen zijn nodig. Maar 80 procent van de nieuwe rokers zijn jongeren onder de 18 jaar. De traditionele waarschuwing dat roken gevaarlijk is voor de gezondheid werkt bij hen niet. De waarschuwing dat roken impotent maakt, werkt misschien wel, vooral als er een afbeelding bij staat. Seks interesseert jongeren buitenmatig.

Dan nog een ander punt. Wie de film "The Insider" heeft gezien, weet dat de sigarettenindustrie ammoniak en andere dingen toevoegt om de verslaving te versterken. De milieucommissie heeft het groene amendement gevolgd om dit onmogelijk te maken. Collega's, ik wil jullie oproepen om het uitstekende verslag van Jules Maaten te steunen.

Nucleaire erfenis van GCO-werkzaamheden

(GCO= Gemeenschappelijk Centrum Voor Onderzoek (bijv. Petten en Ispra))

Debat dinsdagavond 13 juni 2000:

Buitenweg (Verts/ALE), rapporteur voor advies van de Begrotingscommissie. - Voorzitter, namens de Begrotingscommissie wil ik dit keer eens niet gaan praten over de hoogte van een gevraagd bedrag maar over de manier van financiering die is voorgesteld. Voor de financiering van de geraamde behoeften stelt de Commissie namelijk wel een heel bijzondere methode voor. Er worden geen kredieten op een begrotingslijn gezet, maar de financiering vindt plaats via gelden die voor andere zaken zijn voorbestemd maar daaraan niet worden uitgegeven. Zoals de rapporteur, met wie ik overigens zeer goed heb samengewerkt, ook al heeft opgemerkt, is dat toch wel een buitengewoon curieuze financieringsmethode. Wel om ten minste drie redenen.

Ten eerste kan de veiligheid van zowel de huidige als de toekomstige generaties toch niet afhankelijk worden gemaakt van het feit of er toevallig ergens een geldpotje over is.

Ten tweede krijgt de Commissie zo wel een zeer dubbelzinnige boodschap mee, want de begrotingsautoriteit stelt vast hoeveel geld voor welke zaken uitgegeven moet worden, maar hoopt tegelijkertijd dat er dan wat geld overblijft voor iets zo belangrijks als het ontmantelen van kerninstallaties.

Als laatste is deze financieringsmethode ook strijdig met het principe van de transparantie. Zo wordt immers niet inzichtelijk gemaakt hoeveel geld er nu uitgetrokken wordt voor ontmantelingswerkzaamheden. De rapporteur stelt in zijn verslag dat de bedoelde kerninstallaties decennia lang zijn geëxploiteerd om rechtstreeks steun te verlenen aan de nucleaire industrie. Is het toeval dat juist bij dit omstreden beleidsterrein de kosten weinig inzichtelijk gemaakt worden?

De Begrotingscommissie verwerpt deze werkwijze. Voorgesteld wordt, zoals eerder aangegeven, om te komen tot een triloog en om de oplossing die hieruit voortkomt op te nemen in de begrotingsprocedure voor 2001. Via de triloog kan bovendien een democratisch gat gedicht worden doordat het begrotingsinstrument als stok achter de deur kan dienen voor het verkrijgen van inspraak op de inhoud van het programma. Ik hoop dat het Parlement dit voorstel van de Begrotingscommissie kan steunen.