De tweede week van de klimaattop is begonnen, dus zijn nu ook de politieke delegaties aangeschoven in Doha. Zo'n eerste dag is altijd een beetje treurig. In de wandelgangen spreek ik vertegenwoordigers van niet-gouvernementele organisaties, ambtenaren van landen, onderhandelaars en iedereen verzucht min of meer hetzelfde: “De politici lijken de urgentie niet te willen zien.” Alle onderhandelingen lopen vast op geld en de belangen van de fossiele industrie.
Normaal gesproken zal na een paar dagen er wel beweging gaan komen, althans dat hoop ik maar: tot nu toe waren mijn COP's (van conference of parties, ambtenarenjargon voor deze top) een aaneenschakeling van toppen en dalen en dat zal nu waarschijnlijk ook wel weer zo zijn.
Opvallend is ook dat ik door veel mensen wordt aangesproken op Nederland: zo blijkt dat Nederland nog slechter presteert dan vorig jaar en men vraagt zich af wat er loos is met de voormalig voorloper op klimaatbeleid. Het is ook wel treurig om te moeten zien dat Nederlandse ambities meer door het bedrijfsleven worden aangejaagd dan door de nationale politici. Zo deed de CEO van Unilever, Paul Polman, in de Guardian een oproep en presenteerde Philips vandaag een onderzoek over het belang van energiebesparing en bijbehorend beleid.
Het zal een vreemde top worden: nu zijn er nog verschillende onderhandelingstracks bezig: en het is weer een klassiek gevecht tussen China en de Verenigde Staten en een verlamd Europa dat er niet in slaagt om doortastend deze kloof te overbruggen. De Chinezen zijn slimme onderhandelaars, ik sprak in Venetië namens de EU zelf met China ter voorbereiding van de top. Ook nu weten ze weer allerlei eisen op tafel te leggen waarmee ze zich populair weten te maken bij de ontwikkelingslanden, maar die voor hen zelf geen schade brengt als ze erop moeten inleveren. Vorig jaar in Durban wist de EU de impasse te doorbreken met eurocommissaris Connie Hedegaard als grote verbinder. Het zal erom spannen of zij dat dit keer weer voor elkaar weet te krijgen. Ook de rol van de voorzitter van de top is dan van belang, deze keer de niet geheel oncontroversiële Abdullah bin Hamad Al-Attiyah is.
Het zal weer een spannend weekje worden: zal Europa erin slagen om Polen in het gareel te houden over hot air? Hoeveel zal de EU bijdragen aan het klimaatfonds en zal Nederland met de PvdA in het kabinet nu wel gaan strijden voor klimaatbeleid? Volg het allemaal op GroenLinks.nl/klimaat, via mijn twitter en op mijn Facebookpagina.