De Europese Commissie heeft vandaag zinnige voorstellen gedaan om een herhaling van de eurocrisis te voorkomen. Het economisch beleid van de landen van de eurozone moet beter gecoördineerd en gecontroleerd worden. De achilleshiel van het maatregelenpakket is de besluitvorming. Die blijft een zaak van nationale regeringen. Als slagers elkaars vlees keuren, bestaat het risico dat zij een oogje dichtknijpen.
Eurocommissaris Rehn van economische en monetaire zaken wil zowel de criteria als de sancties van het Stabiliteitspact verbreden, schrijft hij in zijn mededeling.
Een goede aanpak, vindt GroenLinks-Europarlementariër Bas Eickhout. “Niet alleen het begrotingstekort van de eurolanden moet worden getoetst, maar ook hun staatsschuld en de houdbaarheid van hun overheidsfinanciën in het licht van de vergrijzing. De ‘rentedragende waarborgsom’ die overtreders van het pact moeten afdragen is een slimme sanctie. Als lidstaten weigeren de tering naar de nering te zetten om toekomstige verplichtingen na te komen, doet de EU het voor ze door een deel van hun geld op een Brusselse spaarrekening te zetten.”
Eickhout steunt ook het permanente crisisbeheersingsmechanisme dat Rehn wil opzetten voor eurolanden in moeilijkheden. Dit mechanisme moet in de plaats komen van het vangnet dat de nationale regeringen afgelopen weekeinde in allerijl voor drie jaar hebben gespannen. “Zo'n permanent mechanisme vergroot het vertrouwen dat de EU bereid is haar munt met alle mogelijke middelen te verdedigen tegen speculatie en paniek op de financiële markten”, aldus Eickhout.
"Ter bescherming van de belastingbetalers moeten dan wel de onderliggende oorzaken van de eurocrisis worden aangepakt”, vervolgt Eickhout. “Dat zijn macro-economische onevenwichtigheden zoals de grote verschillen tussen de eurolanden in arbeidsproductiviteit en in arbeidsparticipatie. Helaas is de besluitvormingsprocedure die Rehn voorstelt, even moeizaam als die van het Stabiliteitspact. Niet de Commissie, maar de nationale regeringen besluiten om elkaar al dan niet tot de orde te roepen. We hebben in het verleden al gezien dat dat niet goed werkt. Het is alsof slagers elkaars vlees keuren. Dan bestaat het risico dat zij een oogje dichtknijpen bij de ander om hun eigen waar door de keuring te krijgen.”