Stel je voor: iemand wordt vermogend geboren. Deze persoon heeft vanaf moment één een streepje voor. Daar heeft diegene niks voor hoeven doen, behalve veel geluk hebben. Het is dan ook niet meer dan logisch dat diegene belasting betaalt over dit vermogen. Iemand heeft veel, dus draagt eerlijk bij aan de samenleving. Zodat andere mensen die dat vermogen niet hebben, toch kansen hebben in de maatschappij. Kansen die deze persoon al sinds dag één heeft. Hetzelfde geldt natuurlijk voor mensen die niet vermogend zijn geboren, maar in hun leven wel veel vermogen hebben opgebouwd. Ook zij gaan meer bijdragen als hun vermogen groeit. Zo dragen de sterkste schouders de zwaarste de lasten.
Vermogen wordt beloond, niet belast
Een logisch verhaal, maar in Nederland is het precies andersom. De sterkste schouders dragen niet de zwaarste lasten. Sterker nog, de sterkste schouders dragen relatief gezien het minst. En dit wordt aangemoedigd in ons belastingstelsel, als gevolg van politieke keuzes de afgelopen twintig jaar zijn gemaakt.
Omdat mensen met veel vermogen nauwelijks belasting betalen, gaat een steeds groter deel van het nationale inkomen naar een kleine groep. Hun vermogen groeit steeds verder, dus hebben ze ook meer en meer inkomen uit dit vermogen. Ons belastingstelsel bevordert dit. Naast hun economische positie, groeit zo ook de machtspositie van vermogende Nederlanders. Ze krijgen macht over wat er gebeurt in de samenleving, maar ook over de politiek. Ze kunnen bijvoorbeeld grote donaties doen aan politieke partijen, daar zijn nauwelijks regels voor.
